ჩემი ღარიბი საყვარელი დედა
ყოველდღე, მზის პირველ სხივებთან ერთად, გარეუბნის იმავე ქუჩებს კვეთდა, თითქოს რაღაცას ეძებდა იქ, ნისლში. ძაღლები მისი ერთადერთი თანამგზავრები იყვნენ. ჩუმად მისდევდნენ, თითქოს ესმოდათ მისი მწუხარება. თითქოს იცოდნენ, რა მოგონებები უბიძგებდა მას ამ სევდიან ეზოში. თითქოს იცოდნენ, რა ჩრდილები ელის მას ამ ნანგრევებში, რომლებიც წარსულს მალავს. თითქოს გაიგეს საყვარელი შვილის დაკარგულ დედის ტრაგედია.
